Fundacje tym się różnią od funduszy składkowych i zbiórek publicznych, że ich majątek ma stale, a nie tylko doraźnie służyć celom fundacji. Jest to możliwe dzięki wpływom uzyskiwanym z dobrze ulokowanego majątku. Taka konstrukcja myślowa prowadzi do stwierdzenia, że w fundacjach podstawą działania jest majątek, a nie osoba – jak to się dzieje w stowarzyszeniach i spółdzielniach.
Fundacje tworzone w Polsce na podstawie ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. są określone jako osoby prawne typu zakładowego – m.in. właśnie dlatego, że ich cechą charakterystyczną i podstawą jest majątek, a nie osoba fundatora. A zatem majątek i cel stanowią główne filary istnienia fundacji.
Te dwa elementy są ze sobą trwale związane, bo bez celu społecznie użytecznego nie byłoby określone przeznaczenie majątku, bez majątku nie byłoby możliwe osiągnięcie pożądanego celu. Fundator, który przekazał swój majątek lub jego część na dany cel, nie może w przyszłości wycofać go lub zadysponować nim inaczej niż postanowił w akcie notarialnym i statucie.
Może natomiast zabiegać o powiększenie tego majątku, niekoniecznie ze swoich własnych zasobów, ale np. przez inspirowanie różnych akcji wpływających na zwiększenie stanu posiadania fundacji. Majątek przekazywany na rzecz fundacji może składać się z pieniędzy (polskich i obcych), z rzeczy (ruchomości i nieruchomości) oraz z praw mających wartość majątkową (np. prawa autorskie). F
undator nie powinien z tego majątku czerpać korzyści.